اگر وعده ها و تعهدات سالانه مسئولان اعم از مدیران اجرایی ، نمایندگان وشوراهارا سیاهه نمایم آمار بلند بالایی قطار می شود.
وعده هایی که در مناسبت های مختلف صادر می شود و جماعتی را در صف متوقعان تعهدات مسئولان قرار می دهد.
وعده هایی که تحقق آنها عمدتاً به تأمین اعتبار موکول است. راستی چند درصد از وعده های مسئولان عملی شده یا چه تعداد از مصوبات و تعهدات به موقع اجرا شده است یا وعده های اجراء شده چند درصد تعهد اولیه بوده است.
با توجه به اینکه منابع کشور محدود است و برای هر فعالیت یا برنامه ایی به زمان و اعتبار مشخص احتیاج داریم آیا بصلاح است که بدون وجود منابع مالی یا امکان قانونی وعده و وعید بدهیم؟
آیا عدم تعهدات و وعده ها بر اعتبار سازمان های دولتی و نهادهای عمومی خدشه وارد نمی کند؟
با پایان سال همت مضاعف خوب است نگاهی به وعده های مسئولان بیاندازیم و از آنان بخواهیم درباره قولهای اجراء شده و وعده های عملی نشده خود پاسخگو باشند. آیا مدیران می توانند خارج از برنامه مصوب تعهد ایجاد نمایند، مسئول ارجاع های غیر قابل اجرای برخی مقامات ارشد استان کیست؟ آیا دستگاه های نظارتی نباید به این دسته از مسئولان تذکر دهند که چرا وعده غیر قابل اجرا می دهید؟چرا اعتبار سازمان و نهادهای حکومتی و حاکمیتی را تضعیف می کنید؟
نگارنده مصرانه و خاضعانه از استاندار و دستگاه های نظارتی استدعا دارد جلوی وعده پراکنی برخی مسئولین را بگیرند.
اشخاص و مدیران می آیند و می روند و آنچه که باید بماند سازمان ها هستند و نباید اصالت سازمان های اداری فدای مدیران پرحرف و کم عمل استان شوند.
خیلی بد است مسئولی علیرغم کمبود منابع و نبود شرایط راه برود و این شهر و آن شهر وعده روی وعده بگذارد و مردم را در راهروهای ادارت کل و معاونت های استانداری سرگردان نماید.
اعتماد بزرگترین سرمایه اجتماعی هر جامعه ای محسوب می شود و نباید به آن چوب حراج زد. یکی در استان جلوی این پدیده زشت خالی بندی! را بگیرد و نگذارد هیچ مسئولی بدون وجود منابع تعریف شده به ملت وعده سرخرمن دهد.
اخلاق اسلامی ایجاب می کند درحد مقدورات و توان خود وعده دهیم یا اگر امکان تحقق وعده ایی فراهم نشد با شجاعت عوامل و موانع آن را به مردم بگوییم و حتی متواضعانه از مردم بخاطر عدم اجرای برخی وعده ها عذرخواهی کنیم، نه آنکه اجرای وعده را به زمان دیگر موکول کنیم.
چه بسا وعده دادن های بی مبنا مثل چک بدون محل کشیدن است. یا نوعی ربای اداری است که هر روز دیرکرد وعده ها باعث انباشته شدن مطالبات مردمی می گردد.
مسئولی که می داند منابع در اختیار دولت تکافوی وعده هایش را نمی کند و علیرغم آن که علم دارد خزانه دولت شرایط مطلوبی ندارد بازهم وعده می دهد او در حقیقت دارد با شعور مردم بازی می کند و مخاطبان خود را به تمسخر می گیرد و این بداخلاقی چهره نظام را آلوده می کند. چرا که این مدیر به نمایندگی از نظام تعهد می دهد. آیا بصلاح است به واسطه وعده های بی حد و حصر مسئولان بر اعتبار و حیثیت نظام لطمه وارد شود.
انتظاری می رود در سال ۹۰ استاندار محترم تدبیری اتخاذ نماید تا این پدیده ناصواب از استان مازندران رخت بر بندد.
شایسته است مسئولان توقعات و مطالبات مردمی را عقلایی نمایند و با توجه به منابع و امکانات ، تعهد ایجاد کنند.
در قلمی دیگر با ذکر تاریخ و سند وعده های محقق نشده را به اطلاع افکار عمومی می رسانم تا سیه روی شود آنکه در او غش باشد./ایرج نیاز آذر
